امروزه انرژی الکتریکی به عنوان بخش جدا نشدنی از زندگی بشری، مهمترین نقش را در چرخۀ صنعت جهانی بر عهده دارد. در واقع می توان گفت، امروزه صنعت برق به عنوان یکی از شاخص های مهم توسعۀ اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به شمار می آید.
از مزایای انرژی الکتریکی نسبت به سایر انرژی ها می توان به انتقال نسبتاً آسان، سهولت تبدیل به سایر فرم های انرژی، طیف وسیع کاربرد و آلودگی کمتر آن در محیط زیست اشاره کرد.
از معایب انرژی الکتریکی نیز می توان به عدم قابلیت ذخیره سازی آن به صورت عملی و کاربردی در حد گسترده اشاره کرد. شبکۀ انرژی الکتریکی جهت انتقال الکتریسیته از نیروگاه ها به محل مصرف، به سه بخش اصلی تولید، انتقال و توزیع برق تقسیم می شود. البته بخش دیگری به نام فوق توزیع نیز به این موارد اضافه می شود که به دلیل هم پوشانی سطوح ولتاژی و شباهت زیاد روش های کارکرد و حفاظت آن با بخش انتقال، می توان آن را زیر مجموعه ای از شبکه ی انتقال در نظر گرفت.
بخش تولید، طیف وسیعی از انواع نیروگاه ها با توان و راندمان متفاوت را شامل می شود. در شبکه های انتقال انرژی الکتریکی، بنابر دلایل زیادی از جمله دلایل ایمنی، اقتصادی و مهم تر از همه، دور بودن منابع تولید انرژی از مصرف کننده ها، واحدهای تولید نیروگاهی در مناطق دور از مراکز مصرف قرار دارند. ولتاژ خروجی ژنراتور نیروگاه های مختلف، متفاوت است و در بیشترین حالت خود به حدود ۲۵ کیلوولت می رسد. فرکانس این ژنراتورها نیز در همه ی کشورها، در دو مقدار ۵۰ یا ۶۰ هرتز تنظیم می شود.
سیستم های توزیع انرژی الکتریکی، از سه بخش پست توزیع، سیستم اولیۀ توزیع و سیستم ثانویۀ توزیع تشکیل شده اند. وظیفه پست توزیع، دریافت توان از سیستم انتقال و تحویل آن به سیستم توزیع است. در این پست ها از حداقل دو خط تغذیه به عنوان ورودی این پست استفاده می شود که مقدار این ولتاژ به استاندارد هر کشوری وابسته است.
